Гістарызм
Гістарызм, таксама вядомы як неакласіцызм, - гэта мастацкі напрамак, які развіўся ў канцы 19 стагоддзя. Ён уяўляе сабой рэакцыю супраць рамантызму і рэалізму. Замест адлюстравання сцэн з рэальнага жыцця мастакі-гістарысты спрабавалі адлюстраваць ідэалізаваныя сцэны, якія лічыліся тыповымі для абранага імі перыяду або месца. Намерам мастакоў-гістарыстаў было стварэнне карцін, якія вызначалі б іх эпоху. Іх намер таксама складаўся ў тым, каб выявіць сутнасць перыяду, у прыватнасці, выкарыстоўваючы яго папулярныя вобразы. Выбар тэматыкі абумоўлены намерам паказаць, якім было жыццё ў абраны перыяд. Гэта разумелася не як дакладнае адлюстраванне рэчаіснасці, а як спосаб падкрэсліць мастацкія якасці. Ён павінен быў быць ідэалізаванай версіяй прадмета. Гістарызм узнік у Францыі і Германіі паміж 1817 і 1830 гадамі. Вядучымі мастакамі-гістарыцамі былі Давід, Дэлакруа, Каро і Курбэ з Францыі і Карнэліус, Рунге, Овербек і Герхард з Германіі. Гістарычныя карціны былі зроблены, каб уразіць гледачоў выкарыстаннем колераў, дэталяў і сімвалізму. Яны часта адлюстроўвалі сцэны з грэцкай міфалогіі або выкарыстоўвалі біблейскія спасылкі. Нягледзячы на тое, што гістарызм - гэта пераважна мастацкая плынь, якая ўключала жывапіс, яна таксама ўключала скульптуру (гліняныя прадметы) і архітэктуру. Гістарызм можна лічыць першай міжнароднай мастацкай плынню, бо ён быў агульным стылем для мастакоў розных нацый. Гэта адбываецца таму, што больш папулярныя мастакі пэўнай эпохі ствараюць новы вобраз, каб адлюстраваць гэты перыяд. Пасля іншыя мастакі пачынаюць уключаць гэтыя стылі ў свае працы. Гістарызм ніколі не задумваўся як дакладнае адлюстраванне рэчаіснасці. Гэта быў хутчэй сродак для абстракцыі і імпрэсіянізму, які падкрэсліваў мастацкія якасці замест спробы паказаць дэталі прадмета.